11 dec Het Divosa Najaarscongres was een groot succes

Het Divosa Najaarscongres was een groot succes. Ken je mij? Dat was de grote vraag die dag. Op weg naar een inclusieve samenleving, waar iedereen kan meedoen. Als je als gemeente of aanverwante organisatie goede zorg wilt geven, is het belangrijk dat je meer weet over die persoon, die net wat meer hulp nodig heeft en misschien wel maatwerk. Niet praten over mensen, maar met mensen. Zo is de kans groter dat we allemaal kunnen participeren. Ik sloot af voor een volle zaal, echt super gaaf!

‘Laat mij gewoon werken!’

Deze noodkreet deed Nik van Hoogstraten een paar jaar geleden in zijn brief aan staatssecretaris Jetta Klijnsma. Toen hij twee jaar was, liep Nik hersenletsel op met grote gevolgen. Maar zijn dyslexie, dyscalculie en epilepsie vormen voor Nik geen belemmering. ‘Mijn onzekerheid was mijn grootste beperking.’

In het kort

• Ik heb een beperking maar voel me niet beperkt.
• Voor vrijwilligerswerk kreeg ik complimenten. Maar als ik betaald moest worden, was mijn werk niet nuttig genoeg.
• Geef mensen met een beperking een kans om hun talent optimaal te benutten.

Nooit meedoen

De artsen hadden hem al opgegeven, maar de tweejarige Nik overleefde zijn ziekte. Zijn doorzettingsvermogen loopt als een rode draad door zijn leven. Na het ziekenhuis kwam Nik terecht in een internaat; eens in de 14 dagen mocht hij naar huis. Met gedragsproblemen en moeite met lezen en schrijven kwam Nik terecht op het speciaal onderwijs. Hij zou nooit mee kunnen doen in de maatschappij.

Ik wil werken

Maar Nik gaf niet op. Hij voelde zich niet beperkt, wilde naar het regulier onderwijs. Elke dag blokte hij voor zijn mbo-diploma. Dat haalde hij niet; voor het vak Nederlands kon hij niet slagen. Gelukkig ging het op sociaal vlak een stuk beter. Nik was inmiddels 25, kreeg een relatie met Jan en had genoeg vrienden. Maar door zijn hersenletsel maakte Nik hoge kosten en rondkomen met een Wajonguitkering was lastig. Nik wilde werken. De brandbrief aan Klijnsma leverde hem heel veel aandacht op. Helaas zat een baan er nog steeds niet in. ‘Voor vrijwilligerswerk kreeg ik altijd veel complimenten. Maar als ik betaald moest worden, was mijn werk niet nuttig genoeg.’ Voor vrijwilligerswerk kreeg ik altijd veel complimenten. Maar als ik betaald moest worden, was mijn werk niet nuttig genoeg.

Niet meer verdienen

De aandacht voor zijn brief bracht Nik op een idee. Hij richtte een stichting op om mensen met een beperking te verbinden met het bedrijfsleven. Stichting Raket werd een feit en draait tot op de dag vandaag. Maar op een gegeven moment kon Niks bedrijf niet verder groeien. Van de Participatiewet mocht Nik niet meer verdienen. Nog steeds leefde hij onder de armoedegrens.

Nog een boze brief

Daarom kreeg Mark Rutte deze keer een boze brief. De premier bood Nik daarop een baan bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Wauw, daar heb ik altijd van gedroomd, dacht Nik. Ik ben zolang tegengewerkt door SZW, nu kan ik mensen met een beperking een kans geven om hun talenten te benutten. Nu is Nik ambassadeur diversiteit en inclusie, een functie die hem op het lijf geschreven is. ‘Ik denk dat er nog veel meer mogelijk is.’